Οστεοαρθριτιδα Ισχιου
Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι μια από τις πλέον συχνές εκφυλιστικές αρθρίτιδες των αρθρώσεων του σώματος. Στη πρωτοπαθή οστεοαρθρίτιδα επέρχεται καταστροφή του αρθρικού χόνδρου της άρθρωσης με αποτέλεσμα την εμφάνιση της οστεοαρθρίτιδας. Στη δευτεροπαθή οστεοαρθρίτιδα η καταστροφή της άρθρωσης επέρχεται ένεκα άλλων καταστάσεων, όπως ρευματοειδής αρθρίτιδα , παλαιό κάταγμα, οστεονέκρωση μηριαίας κεφαλής κλπ.
Τα συμπτώματα της Οστεοαρθρίτιδας είναι ο πόνος στη περιοχή του ισχίου, που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου και είναι πιο οξύς με την φόρτιση δηλ το περπάτημα.
Η διάγνωση είναι σχετικά εύκολη, αφού τίθεται με την απλή ακτινογραφία Ισχίου. Η ακτινογραφία αρχικά παρουσιάζει στένωση του μεσαρθρίου διαστήματος, και αργότερα σχηματισμό οστικών κύστεων και οστεοφύτων.
Η θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας στα αρχικά στάδια είναι συντηρητική. Αρχικά συστήνεται αποφυγή καταπονήσεων και ελάττωση του σωματικού βάρους. Επιπρόσθετα η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη αγωγή, φάρμακα που περιέχου γλυκοζαμίνες, χονδροϊτίνες, κολλαγόνο κλπ. Επίπλέον μπορεί να εφαρμοστεί και φυσιοθεραπεία, για αντιμετώπιση του πόνου και επίσης για διατήρηση των κινήσεων του ισχίου. Επιπρόσθετα μπορεί να γίνου εκχύσεις στεροειδών ή υαλουρονικού οξέως στην άρθρωση του ισχίου.
Όταν η συντηρητική αγωγή δεν αποδίδει, τελευταία εφαρμόζεται η αρθροσκοπική θεραπεία, που σκοπό έχει την ανακούφιση των συμπτωμάτων και να κερδηθεί χρόνος. Αυτή η μέθοδος βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα και σίγουρα δεν αποτελεί οριστική λύση στο πρόβλημα.
Σε προχωρημένα στάδια η βασική χειρουργική θεραπεία είναι η Ολική Αρθροπλαστική Ισχίου (ΟΑΙ). Οι οστεοτομίες δεν γίνονται πια τόσο συχνά όσο τα προηγούμενα χρόνια.
Έτσι λοιπόν, η κατά βάση ριζική θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας είναι η ΟΑΙ. Σ’ αυτή γίνεται αντικατάσταση της κατεστραμμένης κεφαλής και της κατεστραμμένης κοτύλης με μηριαία και κοτυλιαία πρόσθεση από εξελιγμένα υλικά που παρέχουν βιωσιμότητα 15- 20 χρόνια σε ποσοστό πέραν του 80%-90%. Στη ΟΑΙ υπάρχουν δύο τρόποι στήριξης των προσθέσεων, η χρήση βιολογικού τσιμέντου και η στήριξη κατόπιν ανάπτυξης οστού στους πόρους του υλικού (Bone ingrowth). Και οι δύο μέθοδοί έχουν τα δικά τους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, όμως και οι δύο έχουν άριστα αποτελέσματα.
Σήμερα γίνεται αρκετός λόγος γύρω από το θέμα τριβής των υλικών, Τριβολογία (Tribology) και αρκετή συζήτηση ως προς τα προϊόντα τριβής, που είναι ένας βασικός λόγος χαλάρωσης – αποτυχίας της επέμβασης. Γενικά ομιλούντες, οι πολύ υποσχόμενες στο παρελθόν αρθροπλαστικές επιφανείας metal on metal, έχουν πλέον περιέλθει σε πολύ δυσμενή θέση ένεκα της υψηλής παρουσίας προϊόντων αποδέσμευσης μετάλλου. Τα καλύτερα αποτελέσματα ως προς την τριβολογία παρουσιάζουν οι επιφάνειες ceramic on ceramic, δηλ κεφαλή και κοτύλη από ceramic.
Βέβαια οι επεμβάσεις αυτές έχουν και επιπλοκές, που ευτυχώς είναι πολύ σπάνιες. Αυτές είναι η μόλυνση, η άσηπτη χαλάρωση των υλικών και το εξάρθημα ένεκα μη ικανοποιητικού προσανατολισμού.
Αυτές οι επιπλοκές αντιμετωπίζονται με αναθεώρηση των αρθροπλαστκών, δηλ με την αφαίρεση των υλικών και τοποθέτηση νέων προσθέσεων.
Η μετεγχειρητική πορεία αποτελείται από βάδιση με μερική φόρτιση αμέσως με την βοήθεια περιπατητή τύπου “Π”, ανάλογα ηλικίας ασθενούς και τύπου πρόσθεσης. Ακολούθως περισσότερη φόρτιση , έτσι ώστε ο ασθενής βαδίζει με την βοήθεια μπαστουνιού σε περίοδο 4- 6 εβδομάδων. Σε περίοδο 2- 3 μηνών ο ασθενής βαδίζει χωρίς βοήθεια.