Καταγματα στη περιοχη του Ισχιου
Τα Κατάγματα στη περιοχή του ισχίου αποτελούν τα πιο συχνά κατάγματα σε ηλικιωμένους ασθενείς και αποτελούν επίσης τα συχνότερα οστεοπορωτικά κατάγματα. Αυτά τα κατάγματα εμφανίζονται και σε νεότερους ασθενείς μετά από άσκηση βίαιου τραυματισμού – κατάγματα υψηλής εντάσεως- όπως τα τροχαία ατυχήματα.
 Κατάγματα περιοχής Ισχίου |
 Διατροχαντήριο Κάταγμα |
Τα κατάγματα στη περιοχή του ισχίου χωρίζονται βασικά σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
- Στα ενδοαρθρικά κατάγματα, τα οποία χωρίζονται σε υποκεφαλικά, διαυχενικά και βασεοαυχενικά κατάγματα.
- Στα εξωαρθρικά κατάγματα, τα οποία είναι τα κατάγματα στην περιοχή του τροχαντήρα, τα λεγόμενα περιτροχαντήρια ή διατροχαντήρια κατάγματα.
 Υποκεφαλικό Κάταγμα |
 Διατροχαντήριο Κάταγμα |
Η βασική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των ενδοαρθρικών και εξωαρθρικών καταγμάτων, ως προς τη πρόγνωση, είναι ότι τα εξωαρθρικά κατάγματα παρουσιάζουν καλύτερη πρόγνωση. Αυτό βασίζεται στο γεγονός ότι τα ενδοαρθρικά κατάγματα έχουν αφενός μεν βραδύτερο ρυθμό πώρωσης ένεκα της ύπαρξης ενδοαρθρικού υγρού στην περιοχή του κατάγματος, και αφετέρου, σε αυτά τα κατάγματα υπάρχει τραυματισμός και διατομή των αγγείων, καθώς επίσης και πίεση των αγγείων (ένεκα της ύπαρξης αιμάρθρου στη άρθρωση του ισχίου) που αιματώνουν την κεφαλή, οπότε αυτά παρουσιάζουν υψηλό ποσοστό οστεονέκρωσης μετατραυματικά. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 15- 20 % ανάλογα και του βαθμού παρεκτόπισης .
Τα ενδοαρθρικά κατάγματα (υποκεφαλικά κατάγματα) έχουν αυξημένο ποσοστό επιπλοκών (καθυστερημένη πώρωση, μη-πώρωση, ψευδάρθρωση) και επιπλέον την εμφάνιση της μετατραυματικής οστεονέκρωσης.
Έτσι λοιπόν προτιμάται η χειρουργική θεραπεία. Επίσης ακόμα ένας λόγος για τη διενέργεια χειρουργικής θεραπείας είναι η γρήγορη κινητοποίηση του ασθενή προς αποφυγή των γνωστών προβλημάτων του κλινοστατισμού κυρίως σε ασθενείς μεγάλης ηλικίας και όχι μόνο.
Σε νέα άτομα γίνεται προσπάθεια διατήρηση της μηριαίας κεφαλής με οστεοσύνθεση. Συνήθως χρησιμοποιούνται αυλοφόρες βίδες, ή ολισθαίνων ήλος με μία επιπρόσθετη βίδα. Ο χρόνος διενέργειας της επέμβασης είναι πολύ βασικός παράγοντας για την έκβαση της θεραπείας και αποφυγή της μελλοντικής οστεονέκρωσης.
 |
 |
Σε ηλικιωμένους ασθενείς η θεραπεία έγκειται στη γρήγορη κινητοποίηση του ασθενή και στη αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων. Οπότε αντικαθίσταται η μηριαία κεφαλή και διενεργείται είτε Ημιαρθροπλαστική (πρόσθεση μηριαίας κεφαλής μόνο) είτε Ολική Αρθροπλαστική αντικατάσταση της άρθρωσης ( πρόσθεση μηριαίας κεφαλής και αντικατάσταση της κοτύλης).
 Αντικατάσταση με Ημιαρθροπλαστική |
 Αντικατάσταση με Ολική Αρθροπλαστική |
Τα εξωαρθρικά κατάγματα (διατροχαντήρια / υποτροχαντήρια κατάγματα) αντιμετωπίζονται και αυτά κυρίως χειρουργικά. Ο στόχος και εδώ είναι η άμεση κινητοποίηση του ασθενή. Γίνεται οστεοσύνθεση με πλακά και ολισθαίνοντα ήλο ή ενδομυελικό ήλο κλπ.
 Οστεοσύνθεση Διατροχαντηρίου Κατάγματος με Ολισθαίνοντα ήλο |
 Οστεοσύνθεση Διατροχαντηρίου Κατάγματος με ενδομυελικό ήλο |
Πρέπει να τονιστεί ότι τα κατάγματα αυτά στην περιοχή του ισχίου σε ηλικιωμένους ασθενείς είναι ένας σοβαρός τραυματισμός με αρκετά μεγάλο ποσοστό μετεγχειρητικών επιπλοκών και αυξημένο ποσοστό θνησιμότητας.
Η μετεγχειρητική πορεία μετά από τέτοιες επεμβάσεις αποτελείται από τη χρήση βοηθήματος περιπατητή τύπου “Π” για περίπου 4- 8 εβδομάδες. Αυτό εξαρτάται από τον τύπο της επέμβασης (οστεοσύνθεση ή αντικατάσταση μηριαίας κεφαλής), από την σταθερότητα της επέμβασης και επίσης από τον ίδιο τον ασθενή. Ακολούθως ο ασθενής βαδίζει με την βοήθεια μπαστουνιού και επανέρχεται στις καθημερινές ανάγκες και ασχολίες σε περίπου 3- 4 ή και 5 μήνες.